Мактуби ҳамроҳи барои резюме чи лозим?

Мактуби ҳамроҳтаксар вақт ҳангоми пешниҳоди шарҳи ҳоли барои кор расмияти нолозим ҳисобида мешавад. Аммо, дар асл, як мактуби хуб навишта метавонад шуморо аз дигар номзадҳо фарқ кунонад ва чиптаи мусоҳиба гардад. 

Бо ёрии мактуб, шумо метавонед ба корфармо бидуни мулоқоти шахсӣ таассуроти иловагӣ эҷод кунед, инчунин баъзе малакаҳоро нишон диҳед, масалан, қобилияти дуруст ва зебо навиштанро. 

Ҳоло бисёр ҷойҳои кории холӣ малакаҳои навиштани тиҷоратро талаб мекунанд ва баъзе корфармоён дар навиштани матнҳои гуногун салоҳияти баландтарро талаб мекунанд. Дар мактуби ҳамроҳӣ сатҳи саводнокии шумо, қобилияти ташаккул додани фикрҳо, қобилияти нигоҳ доштани оҳанги корӣ ва ё баръакс, эҷодкорӣ, агар ҷои холӣ эҷодӣ бошад, ба таври возеҳ нишон дода мешавад. 

Кай бояд мактуби ҳаироҳӣ нависед?

 

• Агар талаботҳои шарҳи холӣ бандеро дар бораи зарурати мактуби иловагӣ дар бар гиранд. Аз кадрҳои ҷалбшаванда хоҳиш карда мешавад, ки дақиқ нишон диҳанд, ки чаро шумо ба ин вазифа мувофиқ ҳастед, саволҳои мушаххасе диҳед, ки бояд посух диҳед. Баъзе корфармоён бо ин роҳ месанҷанд, ки оё номзад талаботро барои ҷои холӣ бодиққат хондааст ва метавонад дар мактуб калима ё ибораи мушаххас нависад.
• Агар шумо хоҳед, ки ба ягон ширкати хориҷӣ ба кор оед ва барои гирифтани ҷои кор муроҷиат кунед. 
• Агар шумо хоҳед, ки аз як соҳаи фаъолият ба соҳаи дигар гузаред. 

Сохтори мактуби ҳамроҳ 

Албатта, мактуби ҳамроҳ ҳуҷҷати расмӣ нест, ки дар он сохтор бояд қатъиян риоя карда шавад. Аммо, матни шумо бояд равшан, на он қадар тӯлонӣ бошад ва маълумотро аз хулоса пурра бознадорад. 

Дар аввали мактуб, шумо бояд бо корфармо салом диҳед ва худро муаррифӣ кунед, зикр кунед, ки ба кадом ҷои корӣ муроҷиат мекунед. Агар чизе диққати шуморо ҷалб намуд, хабар диҳед. 

Вазифаи асосии ин нома нақл кардан дар бораи малака ва таҷрибаи худ, муайян кардани он аст, ки чаро корфармо ба шумо таваҷҷӯҳ зоҳир кунад. Ин мактуб бояд шахсияти шуморо инъикос кунад, бинобар ин шумо бояд дар раванди навиштан эҷодкор бошед. 

Исбот кунед, ки шумо барои ширкат арзишманд хоҳед буд ва шарикии шумо пурсамар хоҳад буд. Ҳавасмандӣ ва таҷрибаи худро, ки барои ин кор мувофиқ бошад, тавсиф кунед. Агар шумо таҷрибаи мувофиқ надошта бошед, ба сифатҳои шахсии худ диққат диҳед, ки ба шумо беҳтаринро нишон медиҳанд ва шуморо ба кор мувофиқат мекунанд. 

Кӯшиш кунед, ки аз ибораҳои формулавӣ канорагирӣ кунед, дар бораи он фикр кунед, ки дар ҳақиқат барои кори муайян бояд чӣ чиз таъкид карда шавад. Барои ин, боварӣ ҳосил кунед, ки талаботро бодиққат хонед. 

Беҳтараш навиштаи худро дар сабки бетарафии тиҷорӣ нигоҳ доред, аммо истисноҳо имконпазиранд, агар шумо дар ҷустуҷӯи кори эҷодӣ бошед. 

Хулоса, шумо бояд барои диққаташон ташаккур гӯед, тамосҳоро нишон диҳед ва қайд кунед, ки барои мулоқоти шахсӣ омодаед.